Kilde:
Årbok for 1950
2. årgang
Verdal Historielag
Redaktør: Arkitekt Oddmund Suul

Av lærer Anders Musum.

Fer millom 100 og 150 år sea bu’udd e nå’ån finna ti i ko’oi inni Karmusmarkjen. De e ingen nu som veit å fortel kor læ’æng dem va der, og de e ingen som kann minnas at nå’ån hi ferteld ka de va fer i årstal dem for der ifrå.

Men en liten dal, der de rinn’n bekk, bli ennu den dag idag kalla Finnkoidalen. Og gammelt følk som do fer 50 – 60 år sea snakka o’oft om Karmusfinnan. Men følkje i Karmusom va itnå gla ti å sna’akk om dem. De va nu såles den tia, at de va stø’ør skjelna på folk og finn.

Noko lenger innpå skogja, der Karmusmarkja, Sendesmarkja og Setermarkja grense ihop, ligg e i lite vatn som vi kalle Annndølvatne. De e så lite at de e kanskje likså rett å kall e i tjøynn. Det e nå slekt som 500 m langt og 300 m breitt. På sø-vest sien er e i bratt bergflaug dem kalle Branden. På de anner siom er e myra og granskog, og litte furu utafer den nord-vester enda, der Anndølbekkjen rinn ut tu vatni. Lenger ni markom bli bekkjen kalla Røsengbekkjen, og han rinn ni Lundselva nett neafer Røsengji.

Så læ’æng som følk kann minnas, hi e verri fesk i Anndølvatni. Og de e fesk som e fin. Han e så lubbin og feit at du ska nesten itj finn maka’n. Men han e litte mørk i rø’øn. De kjem sæ tå di’i at de e gjøssbotn i vatni.

Men så vart e i ti at de va aldeles umule å få fesk der, og hen ska di få hø’ør ka de ha sæ. – Jå, det va ein tå Karmusfinnom som va der å feska, og han va hard te å ga’ann, den karen. Fiskjen beit åt ‘om. De va de fortest han vann å sleng opp de. Te slut tykt fi’inn sjøl at det bynt å bli nokk, og han tenkt på å ta tå va’an og gå. Men han fekk sæ itj te di heller. Han ha ‘n sekk som ‘n ha fiskjen ni’i, og det såg ut som sekkjen villa te å bli full. Te slut fekk ‘n ein som va stø’ør enn all de anner, og han ha både bust på kroppa og verhår. Da vart fi’inn redd. Han slengt styggfiskjen ni sekkjen, slengt sekkjen over aksla på ryggjen og to kuten oppover myra og oppå’. Anndølmo’on. Men da kom vatne ette ‘om, og han haurd tydele at det let ni vatni — leksom det ånka og bar sæ. Og det by’ynt å lå’åt ni sekkja å. – Da hov’n ne sekkjen og sprang frami koia.

Da’an ette strauk ‘n i veg og skull he’ent sekkjen. Han fann ‘n på såmmå rommi. Men da va’n tom.

Ette de’en hendingen vart e itj fesk å få i Anndølvatni på i lang tid. Han Tarald Markjen va den føsten som bynt å få litte igjen. Han Tarald do i 1879, 86 år gammel.