Internkode:19.01.2009 -B

Kilde:
Tekst nedskrevet av Arthur Johansen etter Paul Paulsen, Hanøy
Opphavsrett:
Arthur Johansen
Lagt inn på www.kuling.net den 22.06.2007 av Stian Lavik
Hentet fra www.kuling.net
Mp3 versjon: Fortalt av Steinar Jacobsen

Då Raftsundet vart sægla opp (dialekt)

Det e ett gammelt sagn om at Hinnøya og Austvågøya skulle ha honge i hop en gång i tida – då heillst over Trongstraumen. Det va en stor omvei å sæggel ruindt Aust-Vågøya, og detta ergra en resse så mykje at han ville sæggel opp suinne.
Han la sæ tell i Risøysuinnet og veinta på bør. Det vart en fresk vind, og skippern på deinna risjækta stakk hauet opp igjønna kjeila før å kjenn på vindstyrken. Det bløs då nett så mykje at håret vart røska av hauet på han. Mæn, ser du, det va ju aillt førr lite vind. Han veinnta ei stuinn, så stakk han fengern opp. Einndå syntes han det va i minste laget. Han måtte ha beire bør, sku han sæggel opp suinne. Han veinta ei tid – vi`nn auka på. Så fainn han tida tell å sjå i veret igjæn. Han tok øksa si og stakk opp. Nu va det så sterkt at han skjelt stålet ifra øksbladet. Dettan fainn han ut va brukbar bør, så han tok laus. Det bar sørover Hadselfjorden bærre så det rauk ætter han. Nedover førrbi Hanøya, Kongselva og Telngelfjorden, og trur du bætterde ikkje han greidd å bryt opp deinn hærre ” Raftvalen”. – Og Raftsuinnet vart både djupt og breidt og godt å færdest.

Ætter som tida gikk, blei her en god del færdsel. Ingen orka å sæggel ruindt når de kunne gjør veien kortare med å sæggel gjønna Raftsuinnet. Dettan va tell storførargelse førr en resse som bodde på vestsida, like sør om Merrfaillet. Han sku ætter sagnet vær mykje gammel, grovsliten og fæl, meinbåg og eillers en vanskelig hærre, – og bar navnet ”Faillressen”. Han syntes aill den trafikken uroa han svært, han som i fleire huinner år hadd vorr vant med å leve stille og fredelig i sett eillers så naturskjønne avholl. Den nye veien nordover førte og med sæ beilera åt deinn øngste av møyen som bodd nord i Møysalen på Hinnøya. Faillressen hadd længe hatt ett godt aue tell ho, men ho va ikkje større interessert i deinn gamle grinebitarn. Dettan utnøtta Vågakailln maksimalt. Han va ju både ung og pæn, og va eillers vant med å få det som han vill. Faillressen likte dårlig det hærre – at Vågakaillen vart oftare og oftare å sjå på vei nordover på besøk tell møya. Han bestæmte sæ tell slutt, i sin store ærgrelse, tell å kaste igjænn suinnet, så va han kvitt både uroa og Vågakailln.

Han tok en næve stein og drefsa utover. Men trafikken va stor, og straumen bar sør, så stein vart mæst rota tell side og vart tell det som vi i dag kaille førr Raftøra. Han prøvde på nytt igjænn, men denna gongen tok han en dugelig næve. Men nu bar straumen nord, med like mykje trafikk ainner veien – så det gikk likens så førstegong. Stein vart rota tell sides og vart tell det vi i dag kaille førr Langnesset. Men han såg snartt at dettan monna lite – med bære nævstein. Så fæmna han like godt om heile fjellet, og vill riv det laus førr å plante det medt i suinnet. Det mått nu vel vær nokka så sku sætt en stoppar førr både det eine og det ainner, tænkt han.

Men møya i Møysalen, ho satt nætt og føllt med karn, og ho likt det dårlig det ho såg, førr ho vesst vel ka han nu hadd i sinne. Så ho tok en duvelig nævestein og læmpa sørigjønna suinnet, og træfft karn medt i veikryggen. Han vart slien ihjæl med det samme.

Sia deinn gong har Faillressen stådd der og hoildt take omkreng fjellet. Stein som træfft han i veikryggen har ramla ner i seinare tid. Æ huska godt æ såg han, då æ som smågluint fikk hør deinn hær historia a han far, då æ første gongen va me han sægglanes sørigjønna suinne.