Internt referansenummer: 02.02.2022 – B
Kilde: «Slik var hverdagen»
Arbeidsfolk forteller frå husmannskår, anleggstid og kriseår.
Redigert av: Hallgrim Høydal, Kari Moen og Jostein Nerbøvik
Notodden historielag
NKS-Forlaget
Oslo 1988
ISBN 82-508-0499-6

Forteljar av denne historien er Gunnleik H. Mjellekaas

 

Eg blei fødd på husmannsplassen Mjaugeto

Eg blei fødd på husmannsplassen Mjaugeto onder Mjelland hær i Granshørå. Far va husmann dær o han skar fire mål skurd o slo fire slåttu fe rettigheten. Han svårå lystring, o dæ va fire kronu fe målet o fire kronu fe slåttu, o sammenlagd blei dæ to-o-trædve kronu som sku upparbeies. Dærte (dertil) va dæ værkje fe o stelle på husa, ved o beiterett.

Mjaugeto va ein liten plass — ein par kjy, fem-seks sauir o to—tri geitar. Dæ va god jord, men lite, så me rispa lauv o grøsjå ( gras ruska opp for hand) fe å få nok fôr. Graset tok me borti markein — dæ konne vørå ei gåmmål stulsro som dæ va nokko gras på, hell bortimiljo urir o stein, o dæ som voks slik, tok me. Me bar dæ heim i ei kjesse, (korg) bredde dæ på vøl’n fe o turke dæ. Somme plassar va dæ ett hus te o ha høyet i, o utpå veten va dæ o leige ein hest, hell spenne på seg trug o drågå høyet heim på ein kjålkje. Dæ va ikkje bærre folk på plassein som sanka gras, dem på gardein sanka au gras o måså. Dæ va ingen forbod mot å tåkå gras i den fyste tia, men så kom dæ ein bestemmels som sa at ein ikkje fekk lov te o bruke plentur (av plente, ung plante til å setje ut) ljå dær dæ voks plentur — før va dæ ikkje så nøye mæ dæ. Dæ va eller nok fôr på ein gard o ein plass før i tia, o dæ va ein gåmmål skikk at dem sku rispe lauv o grosjå så dem konne pine seg igjennå te graset blei grønt.

Om forteljaren Gunnleik H. Mjellekaas

Forteljaren, Gunnleik H. Mjellekaas, blei fødd i 18751 Gransherad. I dag er Gransherad ein del av Notodden kommune. Intervjuet er frå 1956.

Far hette Halvor Gulliksen Mjaugeto, o mor Torbjørg Jonsdotter. Ho kom frå ein liten jordveg som hette Dalen nordmæ Reisjå i Mostue.

Dette er histo¬ria om ei tid då folk tente lite og svalt ofte. Gamle folk gjekk på legd og ungane frå ein husmannsplass fekk ikkje lære å skrive og rekne.