For bilder fra Overhalla, gå inn på Overhalla
historielag’s fotoarkiv.

Kilde:
Namdal Historielag (link til hjemmeside)
Årbok for Namdalen 1961 side 49
Skriftstyrar: P.Jæger-Leirvik
Etter notat frå avl.ordførar O. M. Weglo
Ved Ivar Hildrum

Ol-Halså-Matias

Matias Olsen

Matias Olsen, eller Ol-Halså-Matias, som han vart kalla, va født på Haugom i Overhalln i 1820 og do på Hildrem i 1897. Farin heitt Og lignende-Halså og mora Mærit. Dem ha ’i stu på Haugom og ernært seg med dagarbe me’ dem va te di. Farin va ein liten vindtør mann med tobakksrenner nedover skjeggstubban frå bå kjæftvikrom, som ett’ små bekkji. Mora ho Mærit, va ’i lita breivoksi kjerring, som skravla så langt som ein karmann ner a gjikk og med ’ikjeftament som va fali ner å vart gælin. Han Matias å mora dem heldt i hop heilt frå han va litin, og det va mang ein gong itj fer godt å vara Ola ner kjerringa va i dåli homør og det bar te å kjekkel. Det einaste han døyvd a med va ner’n sa:

–    ”Står du deinn og gjøyr, ska du få deg ei kloks”.

Og så senna’n a ’i salv med tobakkspøtt mett i syna, og det va a itj noko viar løstin på. Det va mannen, han Ola, som støt vart senna ut fer å få i liti mjolk hell noko anna te livberging, og der han spord, villa’n aldri høyr nei, fer da va’n itj vekommin heim. Ein tobakbuss ba’n og fer det oftast om med det samma, fer det va knapt om tobakkskjelleng heim. Det va a Mærit som va kasserar og regnskapsførar fer husi. JA, noko anna regnskap fård a no vel itj enn at’n Ola mått få det unnt’n om både di eine og di anner, både tå mat og skarvkjeft. Han Matias va vest ingen kløppar da’n gjekk på skoln og da’n gjikk og les åt presti, men han slapp no fram med å gang åt presti eitt år, og det va mang, som itj gjor det den tia. Han snakka om at det va ein prest som heitt Kjeldal som Komfermert’n, og den presten va så løstin på mat, helst gomat og slekt, at’n åt te alle døgnets tider, og så vart’n så feit at te slut vart’n itj te å gang på prekstoln, men mått gjera all sin forretninga på kjerkgolvi. Ja, han mått no ta avskjed, og en par år ett’ sprakk’n formeli. Presten villa itj bli begraci på Raneskjerkgåli, da’n va reidd at kjerkgåln fall ut i elva, og så vart’n begravi på anneks-kjerkgåli i Skage.

Han Matias budd i ei stu på Hildrem attme’ Haug-galin. Stu’ hans låg atfer stun hanna, Pe-Ane, som va meir nemoint veii. (Pe-Ane-stu va der’n Johan Solum no hi bensinstasjon. I.H.) Han Matias dreic på med litti tå kvart. Ei tid va’n te hjålpen i bakerii på Haugom, og han prøvd seg åsså som målar. Det va mang som trudd at’n Matias va nokoliti toskat, men de va vest itj så sekkert. Liti oheldi te å sei meiningan sin bakvent va’n, og det går mang historiå om det. Ein gong gjikk’n Jakob Hildrem på veii og tørka seg poinn næssom med lomtørklei da’n råkt’n Matias.

–    ”Ker det e som feila deg?” sa’n åt’om Jakob.
–    ”Å, det e berre næssablo”, svara’n Jakob
–    ”Du ska bett’n oilltrå på dein sia næssin e, så stanse bloe”, sa’n Matias.
–    ”Ner silla itj e riktig og, så et eg heller smøre heill’ flesje”.

Ein gong sa’n at’n ha itj eti ferskfesk sia’n slakta kælven…

Ein annan gong sa’n
–    ”Ner silla itj e riktig og, så et eg heller smøre heill’ flesje”.

Ei tid gjikk’n med posti imilla Overhailln og Håloinn.

–    ”Da gjikk eg på ein hælv potetkavring åt Galgauften”, sa’n

Han ha ’i ku som va i lag med de ainner Hildres-kjyn i markjen om sommaren. Han va itj noko hoga på å gang nedåt sommarfjøsi fer å mjolk kua.

–    ”Det e ber å lei heim mjolka enn bara heim kua”, sa’n.

Da det vart skyttarlag i bygden, va’n Matias med og skaut somtia. På premieskjøtengom råkt’n sjellen skjivon, men det vart alltida ordna såless med merkørom ar’n fekk merket te ein ekstra premi, som det vart skøtti i hop te, fer at’n Matias ha sånn interesse ferr skyttarsakja. Han Matias vart drengkall all si tid, men han ha svært mykji teovers fer vakker tausi, som han gjor seg mykji fer å kosta på med skjænk og julgåva. Om’n kom seg te å fri beint fram åt nokon, e vel tvilsamt, men om det va det hell’ at’n va fer vainn på dem, e itj godt å vatta. Den tausa som’n likt best, va a Sanna Krabstun. Da farin hanna Sanna, han gammel-Jakob Krabbstun, di i 1800, va’n Matias svært lei fer at’n itj vart bødt åt begravelsen. Han meint han va sjølskrevi te å bli bødt dit. Han sa:

–    ”Eg e sekker på eg ha vorti bødt, om’n Jakob ha levd”.

Da’n Matias vart liggan te sengs, rikti dåli, ba’n om at dem mått send bu ett’ fattiferstandari, fer polsen heldt på å stansa, sa’n. Da fattiferstandaren kom og itj vest noko rå, ferlangt’n Matias presten å seg. Da presten kom mått’n kjenn på polsen han å. Te slut henta dem doktor åt’om, men han nekta å ta medesin, fer da do’n, sa’n. Da dokteren sa han skoill ta medesin, svara’n:

–    ”Di vil eg skal døy du”:

Han tok medesin og levd berre ei lita stoinn ette på…

For bilder fra Overhalla, gå inn på Overhalla
historielag’s fotoarkiv.