Kilde
Søgnir frå Hallingdal 3. utgåva
Utgjevne av J. E. Nielsen
Det Norske Samlaget
Oslo 1968
Utgitt første gang i 1868

Ve ain støl dairre i Rue, som aite Nystølen, va de trøll te plagu me haugafolki fyrr. Der va de so kveldvart, at dai inki måtte stuke nokonlaine um kveldadn; minder sloppo nok krytire dairre få fre um notte ette.

Men de va 'ki berre der, for de va so på alle støla fyrr, at hadde de vore urole um kvelden, so va de 'ki mair en dai hadde roa se, fyrr krytire vorto drivne hit å dit i kven, å druste alle, som dai hadde vorte kasta snart åt ain kant å snart åt a'n på støle, å då de va på de kurraste hoyrde dai, koss de sa'e «hyls hyss» me de draiv me fena'e i hoyunn.

På dessa støle va de då ofto dai sogo å hoyrde dai å stundo vorto ute fyr dai me.

Ai gjæslegjente sto ain dag ute på vølle der, hona, å tvo pløgg. Då ho so kom te stire utover haugadn, vart ho vare tvær smågjentu, som heldo på å danse ne på ain liten slett fet. Dessa gjentudn voro so nau'ende snill å voro so rau'lait å hadde langt gult ne'sligi hår. Dal voro klædd i blåe undestakka me raue bande-overlivu på, men berrføtt voro dai.

Gjenta la'e då ne, de ho tvo på, å totte de va morott å sjå på dessa vesle tingi, me'a dai fikta å danse, å vore so kvek. Ho kom då te tenkje de ve se sjal: de vore morott ne på å sjå dai, å hoyre kor dai era ifrå.

Ho maka då frum å ska'e, å tok sprange ne ette, men ho va 'ki komen langt, fyrr dai kvorvo burt fyr augo på henne.

*     *     *

Ain sumardag då krytire voro helme te dugurds, å kjeringi helt på vakta, kom de ai stor brøndutt fremmandkyr åt bu'adydne te henne, å drunde å vilde drage se inn å få mjølka se.

Kjeringi mainte då, at ho hoyrde te på ain støl nemme ve, å ho tok å draiv ho derifrå. Men då kjeringi vende, so vende kyre me, å kom ette åt bu'enn atte, å ho gikk so, at mjølki draup or speno på henne. Kjeringi helt då på å draiv ho burt ai gong å den are, men ho kom radt atte.

Tre'a gongi då tok ho å jage ho noko burtum vørfen, å då dai komo dit, ropte de burt i ain haug:

«Kom att Væneros, kyre mi, vil 'ki ho have de, so vil e have de sjøl.»

So kvarv kyre burt, å kjeringi fekk sea ire væl på se, fyr di ho inki hadde hatt vit te taka ve kyre, då dai hadde vilje givi henne ho.

*     *     *

Ai gjente, som aitte Sissel, va ai gong fyri på støle fyr kjeringenn, å då ho hadde vore der noko daga, so ho hadde fått i setna'en, vart ho vare, at de ingen rjume vart på kjørøldo. Ho va se då raint forgrunig på, koss dette hadde se, for ho kunna inki koma unde me, kor rjumen bar åv.

Men ain morgen fekk ho bi vare, koss de hedde se. De va ai Ilten stund fyrr en dai voro vane ve rise upp, då låg ho å stirde ut i bu'e, å der fekk ho sjå ain riten fant, som helt på å avrymde kjørørde.

Ho vart då grinen fyr de, at han låg å slippra tå rjumen å tenktest løne hono fyr de. Ho la'e då ut i bu'e å fata fanten å drog han attåt sængjestolpa, å so tok ho ait raip å bett han fast der. Der fekk han då stå, men han hadde væl 'ki sta'e lengi i bande, hadde ho inki vore so ful, at ho kaste kross over bringa på hono, å den va han 'ki go te få attå se, anna då laut han stå so lengi ho vilde, å ho 1ovde hono like fyr han stal rjume ifrå henne.

Han va då stur stakkars kroken, å de va endå ain liten ulikle'en våe me so stort andlet å stor kjaft, men smålerna hellest.

I bande sto han då, so han 'ki le’a korki le ell legg, te i solesprettingenn; då kom gygre sjøl ut på ain haug å ropte:

«Kom att, vesle Vøtt.»

Då svare han inni bu'enn:

«Han vesle Vøtt kan 'ki koma att, han står bunden.»

Då gjenta hoyrde detta, torde ho 'ki anna ho loyste han alle, å me di sama krossen kom tå hono, la'e han te dynns netupp som dai hadde kasta ain laki utover durstokken.

Se'a sogo dai 'ki mair te dai våa då, men tyfsa sogo dai ofto kom sofsand ne igjeno Ijøren um nætadn. Ho snugga då inn i bu'enn ait bil, å se'a gikk ho utatt i dydne, men gjorde alder noko tå se.