Kilde
OR GOMMOL TI (I)
ÆVUNTUR Å SEGNE Å STUBBA TAO VOSSASTROND’NE
Knut Bjørgaas
Andre utgave
Voss 1943
Utgjeve av folkeminnenemndi på Voss

Da va ain mann tao Fjéli so va mè i kriæ. — Da va kje siste kri’inn, da va ain tao dai so vò før, so da mao ve lengje sian. — Dan ti han laog ute, va han roptù fy Fjelde, å solais skraiv han seg sian. Han hytte seg te ain gar pao Lø’n. Dar budde han te sinn doyand’ dag.

I kriæ hadde han komme yve ain skatt. Han hadde rant’an te seg, vait eg. Da va i fiendsland dai helde te, å dar hadde han grave ne skatt’n so inkje nokkinn skulde ta’an ifrao’an. Dao so ufre’inn va end’n, å han hadde vo haima ai ti, gjor’an ai fèr ao å hent’an. Han vatt ain søkkrikù mann. Sian hadd’an han gjoymdù i ai ur tett attmè garæ. Men da va herre han sjøllù so visste kar han laog; han va so ræddù inkan skulde stel’an.

So vatt man’n laokù å laog fy dø’a. Dao vild’an lia òpùndagt da fy folkjæ sino kar skatt’n laog, men han andast so snøgt, han fekk ikkje ti’ina. Dai haure han hadde da fy seg, men dai haure kje skjilvenda pao oræ, so dai vo lika vise. Dai laitte å grove, men inkje forme, so skatt’n liggù dar vel dan dag i dag.