Kilde:
Namdal Historielag (link til hjemmeside)
Årbok for Namdalen 1968 side 71
Skriftstyrar: P. Jæger-Leirvik
Ved Rebekka Hoel, Minnesund

Av lærerinne Stenette Kvalstad ved klokker Paul Sandmo og Sofie, f. Klykkens

sølvbryllup 21/9 1898 (Overhalladialekt)

Ein vakker haustdag, den 21. september 1873, va de’ liv å røre i Skage-kjerka. (Link til Skage gamle kirke som var i bruk fra 1728 til 1903) De’ krau tå stor å einnda meir tå små. Kofer de’ den da’n bar te så, ska æ fertæl dåkk i nokor ord.

Først ska dåkk vatta, æt så langt tebakers i tia va de’ i Overhalln, å kanskji vidt utover lainne, en vakker måti å eer brur å brudgom på. Å seinn telegram, kort å blomster, de’ brukt ingen der-opp einnda. Men alt skikkeli folk som skoill bli orntli gift, dæm gjekk åt kjerka, heils tein preksyndag. Å aill dæm, som villa eer brurfolkje, gjekk åt kjerka å ofra me dæm. Æt prest å klokkar ha fordel tå den skjikken, skjønna dåkk e sjølvsagt. Men era hård brurfolkje te. Dess fleir som ofra, dess grommar va de’!

Så va de’ hausten 1873 den 21. september, da va de’ rørels i Skagakjerka, fer da skoill
n’ Sandmo (link til bilde av Paul Sandmo) å a Sofie varra brurfolk, å aill skolongdommen skoill iveig å offer me’ dæm. I kjerkstolan sat vaksifolkje å nån små-boinn inimillom. Men utpå kjerkgolve sto de’ stappanes foillt tå skolboinn, både stor å små, å veinta på offersongjen. De’ vart læng å veinnt, så dæm byna å kvisker: ”Ska du offer?” – ”Ja.” – ”Pass mykji?” ”Fir skjelleng åt presten å to åt klokkarn.” – ”Æ ska offer seks skjelleng åt presten å fir åt klokkarn.”

Da dæm eindeli kom så langt æt de’ bar-te å søng, så drog heiel skokkjen iveig å offer. Skolboinn hjålt sæ sjøl, men de-der små-boinna så lang som så, dæm råkk ikkj’ opp på altere, så vaksifolkje som va me dæm, mått løft dæm opp. Jamen mått ’n Sandmo dra på smiln da, eindda dåkk skjønna hainn skoill varra alvorli den dan’n va brudgom.

Æt live koinn ha anna å by brurfolk einn solskjenn i di åra å dagan som kom, kom no ikkj’ boinna på. Dåkk veit, sinne åt boinna har ikkj nåkkå rom ferr styggver. Vi ønska solskjenn på heiel turn igjennom live fer brudgom å brur. No sjer de’ ut som de, som e gjømt åt dæm e meir einn de’ boinna drømt om.

I dag står æ åleine her tå heile ban-skokkjen som va me da, å på samma ti’, som æ takka vår far i Himmeln fer alt han hi gjett brurpare’ deher 25 åra, så vil æ gjenta ønske åt banskokkjen frå Skaga-kjerka. Æ ønska solskjenn på heile turn gjennom live fer brugom å brur. Men no veit vi æt der kan komma styggver, – om ikkj, støtt, så ein annan jelingjen. Å derfer hi æ einnda eit ønske åt dokk: Mått de’ løkkast dokk heilt ut å bi de’ Vårherre bestemt dokk te!

Stenette Kvalstad, f. 1862, d. i Eidsvoll, var datter av Stasius Kvalstad og hustru Ovidia Olsdtr. (Overhalla Bygdebok I s. 151 og 361), og søskendebarn av Eliot og Louis Kvalstad. Hun var en meget begavet dame, – lærerinne i Eidsvoll. Hun var også en usedvanlig flink oppleser. Jeg husker henne fra hennes besøk i Overhalla (Anm av O. F.)